Það vorar aftur

Hvert sumar líður
sem elfan í svalan sæ.
Og októberstormur stríður
varð sterkari ástljúfum júníblæ.
Að veturnóttum er vonunum kastað á glæ.

Í stormsins rómi
er hlífðarlaus harkan ein.
Nú hlýðir hans dapra dómi
hver dalarós og bjarkargrein.
Hvert brauðkorn lífsins, nú breytist í ískaldan stein.

Og lindin bláa
sem vordag í hlíðum hló
nú læðist við bakkann lága
svo lygn og kyrr undir vetrarsnjó.
En náköld blæja sig breiðir um laufvana skóg.

Er kaldur vetur
um hönd vora og hjarta fer.
Margt vonablóm visnað getur
í viðjum klakans sem aflið ber
Um stutta daga, er dýrmætur sólargeisli hver.

En kuldinn dvínar
og skuggarnir færast fjær.
Við bíðum því bráðum hlýnar
og bjarma vorsins á fjöllin slær
og aftur svífur, að sunnan hinn vermandi blær.

Hver vetur líður
svo hækkar á himni sól.
Í gilinu björkin bíður
og bráðum fær hún sér nýjan kjól
Það vorar aftur og ylgeislinn breiðist um hól.