Húnaflói – kvæða- og vísnasafn
SöfnÍslenskaÍslenska |
Flokkar
Allt (1280)
Afmæliskvæði (11)
Ástarljóð (10)
Baráttukvæði (3)
barnagælur (1)
Biblíuljóð (3)
Brúðkaupsljóð (1)
Bænir og vers (1)
Daglegt amstur (8)
Eftirmæli (13)
Ferðavísur (3)
Formannavísur (1)
Fræðsluljóð (1)
Gamankvæði (18)
Háðkvæði (8)
Hátíðaljóð (2)
Heilræði (1)
Hestavísur (2)
Hindisvík (2)
Holtavörðuheiði (3)
Húnaþing (8)
Húnvetningar (7)
Hyllingarkvæði (4)
Jóðmæli (1)
Jólaljóð (3)
Kappakvæði (1)
Lífsspeki (2)
Ljóðabréf (6)
Náttúruljóð (48)
Oddi (1)
Rímur (1)
Sagnakvæði (1)
Sálmar (2)
Skáldsþankar (44)
Strandir (2)
Söguljóð (11)
Söngvamál (1)
Tíðavísur (1)
Tregaljóð (4)
Þululjóð (1)
Ættjarðarkvæði (15)
Ævikvæði (2)
AndvarpFyrsta ljóðlína:Nú svífur að mér svimi
Höfundur:Árni Gíslason leturgrafari
Heimild:Handrit IHJ. bls.og Göngu-Hrólfur
Viðm.ártal:≈ 0
1. Nú svífur að mér svímiog sveifla tekur mér, og ellihvítu hrími mitt höfuð þakið er, og hulinn hættu-tími á harmaleið mig ber; dimmt er líf og döpur stund. En börnin, bljúg í lund, þau benda á, hvar ég stend. Já, hvar ég stend! En hver veit, hvar ég stend? Ég held ég standi á grænni grund, en Guð veit, hvar ég stend. . 2. Ég stend í þungum straumi,og stormar hrista mig, og allt í djúpum draumi er dulið kringum mig; og gleymsku sokkinn glaumi fær glapið heimur mig; og fram með hrolli hrökklast ég, en veröld voðaleg, hún veit ei, hvar ég stend. En tæpt ég stend, á tæpum stíg ég stend, ég get ei sjálfur greitt minn veg. En Guð veit, hvar ég stend. 3. Við þrautir þó ég stríðiog þungan kvaladraum, og sárin djúpu svíði og svelli heims í glaum, og lúinn fram ég líði í lífsins fleygistraum, unz upp að dimmri dauðaströnd mín veik sér varpar önd, ég vona, bíð og stend, og svo ég stend, mig styður svo ég stend þín góða, styrka gæzkuhönd, ó Guð minn, svo ég stend. Athugagreinar
Frumheimild - nánast - kom frá Pétri Ingva Péturssyni, f. 1947, sendi mér í tölvupósti nótur/lag Jónasar Helgasonar við ljóðið, í febr. 2024 og er síðan skrifað upp eftir þessari heimild.
Auk þess umsögn úr yngra dagblaði/Mbl. 5.sept. ´71, sem er alveg öndverð sögu JM frá Mælifellsá, því er þar andmælt að Árni hafi verið drykkjumaður heldur hafi hann ort þetta í orðastað annars manns. Sjá. https://timarit.is/page/1424362?iabr=on#page/n3/mode/2up/search/N%C3%BA%20sv%C3%ADfur%20a%C3%B0%20m%C3%A9r%20sv%C3%ADmi Í þessu sama blaði upplýsist líka að Þórbergur hefur skrifað um tildrög ljóðsins eftir sr. Árna Þórarinssyni/Í sálarháska og ljóðið er sömuleiðis að finna í Gömlum glæðum, bók Guðbjargar Jónsdóttur frá Broddanesi. Fyrsti heimildarmaður Jóhann Magnússon frá Mælifellsá/Gilhaga 7/10 ´78: Árni leturgrafari í Rvík var mikill drykkjumaður og varð fyrir aðkasti frá börnum, gerði ofanskráð ljóð og drakk aldrei eftir það. Móðir Jóa var hjá þessum hjónum hafði dálæti á ljóðinu og kenndi Jóa. Hér kemur sú útgáfa:Nú svífur að mér svimi
og sveifla tekur mér ellihvítu hrími mitt höfuð þakið er og dimmt er líf og döpur stund en börnin bljúg í lund þau benda á hvar ég stend. Já, hvar ég stend. Ég þykist standa á grænni grein en Guð veit hvar ég stend? |
