Fjóshaugurinn á Fjarðarhorni

Kristín á Fjarðarhorni
forvitinn, einörð
og háleit eins og Tröllakirkja
horfir á meistarann unga
spekinginn sem kominn er
að sunnan
með haka og skóflu
að leggja veg
leita sannleikans
og sveima kringum
elskuna sína.
Þessi rauðhærði vitringur
er öðruvísi en aðrir.
Hann er ofvitinn
sem er alltaf að tala
tala um eitthvað stórt:
Stjörnumerkin á himni
leyndardóma alheimsins
duttlunga sálarlífsins
formyrkvun hugans
syndina
Guð.

Hann kom að sunnan
með haka og skóflu.
Hann leggur veg
yfir holt og mýrar.
Ísmeygileg rödd syndarinnar
vill seiða hann til sín.
Grýttur og villugjarn
er vegur dyggðarinnar.
Spámannlega talar hann
yfir konunum tveim.
Baðstofan á Fjarðarhorni
- musteri viskunnar!
Hann talar um sálina
sem er æðri partur mannsins.
Orðin ganga fram af munni hans
eins og kraftbirting
af hæðum ofan.
Hann talar um Guð
sem er alstaðar.
Guð er í syndinni.
Guð er í fjóshaugnum.

Elskan hans situr
með hendur í skauti.
Hljóð situr hún og hlustar
elskan hans með hárið svarta
andlitið bjarta
og augun dökku;
augun sem eru djúp
eins og úthafsins afgrunn;
augun sem eru dimm og heit
eins og síðsumarnóttin.
Barmur hennar hefst og hnígur.
Hún er sólskinið
moldin og blómið
- móðir jörð!
Hljóð og fjarlæg
hlýðir hún á orð
meistarans unga.
Hann einn
hefur höndlað viskuna.
Hann einn
þekkir lögmál náttúrunnar.
Torskilin er ræða hans
um tilbeiðsluna.
Framandi og furðulegur
er Guð hans.

Hljóð og siðprúð
nemur hún orð
meistarans unga
spekingsins undarlega
sem kom að sunnan
með haka og skóflu
að leggja veg
yfir holt og mýrar.
Hetjulega styrjöld hans
gegn ásælni syndarinnar
þekki hún ekki.
Þrá hans eftir visku
og hreinleika
þekkir hún ekki.
Hendur hans, hrjúfar
og leitandi
tala máli hjartans.
Rödd hans, djúp og hás
fyllir baðstofuna
á Fjarðarhorni.
En hugur meistarans flýgur
veðrum hærra.

Sætt og höfugt
er rjómakaffið
á Fjarðarhorni.
Arið í sólargeislanum
sofandi kötturinn
og klukkan á veggnum
vísa sálinni veg inn í
hillingalandið.
Vantrúuð og háleit
eins og Tröllakirkjan foldgná
hlýðir húsfreyjan Kristín
á spekimál meistarans
úr Suðursveit.
Eyra hennar greinir líka
undirtóninn.
Ljósgrá augu hennar
sjá lengra en hann grunar.
Lævíslega smjúga orð hennar
gegnum arið, sólargeislann
og kyrrðina:
Heldurðu þá
að Guð sé fjóshaugurinn . . . .?

Baðstofan á Fjarðarhorni
- musteri guðspekinnar
þessa hverfulu síðdegisstund
sumarið nítján hundruð og tólf.
Tvær ungar konur
undrandi, þolinmóðar;
Kristín sköruleg
elskan hans dulúðug
eins og helgimynd;
spekingurinn orðsvinni
kominn að sunnan
með haka og skóflu
leitandi að viskunni
ástinni, allífinu og
- syndinni
hlýðandi á annarlega rödd
sjálfs sín.
Og Guð er í fjóshaugnum!