Sólstöður yfir Staðarkirkjugarði

Hér hvílir Jón í Geithól
bóndi og organisti
sköllóttur fjögra barna faðir
fáorður, gætinn
vinnulúinn erfiðismaður
spar á orð og tillit
óáleitinn, lítils metinn.
Dáinn og grafinn.

Svörtum fötum klæddist hann
á sunnudögum
herti stífaðan flibba
að hálsi sér
dró harða skó
á fætur sér
söðlaði hestinn Jarp
reið til kirkju
og lék á orgelið.
Fingur hans liðu
eins og í draumi
eftir nótnaborðinu.
Enginn vissi - nema Guð
hvað innst í huga bjó.

Hér hvílir Jón í Geithól
sköllóttur bóndi og organisti
hlédrægur erfiðismaður
dulur, fáorður, lítils metinn,
dáinn og grafinn
lokaður inni í dimmri hvelfingu
þagnarinnar.
Stífaði flibbinn
hefur verið leystur
frá hálsi hans.
Harði skórinn kreppir ekki lengur
að fæti hans.
Hátt yfir höfði hans
- himinhátt
þreyta árstíðirnar göngu sína.
Hvíl í friði
græna jörð.

En dagarnir!
Þeir aftra ekki skeiði sínu.
Næturnar munu koma og fara.
Vatnið rennur sem áður
af háum fjöllum.
Fossbúinn kveður
sitt angurværa stef
í gilinu þrönga.
Lognaldan minnist við
lábarða fjöruhlein.
Orgel vindanna
heldur áfram að hljóma
undir hlíðum Tröllakirkju.
Líkfölur máninn
varpar skini sínu
á heiðarvötnin blá.
Stráin á leiði hans
munu lifna og deyja
og bærast fyrir veðrum.
Hvíl í friði
undir hvelfingu þagnarinnar.
Af jörðu muntu aftur upp rísa.
Gef dánum ró, græna jörð.
Hvíl í friði!