Ferðamenn á Holtavörðuheiði

I
Á Holtavörðuheiði
er hjarni þakið land;
þar er allt í eyði
ógnar byljagrand.
Norðan næðir gjóstur
nístir lífsins afl.
Þar er hraun og hrjóstur
hulið djúpum skafl.

Válegt vegfaranda
var á heljarslóð.
Helja hugði granda
heiftar slungin móð
þeim sem leiðir lögðu
lands um téðan geim.
Margir sögur sögðu
af svaðilförum þeim.

Einar einn þar getur
afbragðs ferðamann.
Saga er sett í letur
sem að greinir hann.
Hann úr Hrútafirði
heiðar lagði braut
tálmi ei þótt yrði
uns að dagur þraut.

Þar við brautu breiða
byggt er sæluhús
hátt í skauti heiða.
Heldur þangað fús
maður þrótti þrotinn
þar í fjallasal;
leggur þangað lotinn
lítt á öðru val.

Neytir nestisfanga
njótur stála þar
svefns til síðar ganga
sú hans ætlun var
gleyma gengnum þrautum
gista draumaheim
líða lífs á brautum
ljóss í sölum þeim.

Síðar höfði hallar
hann að bálki þar
Saga sönn það spjallar
sem þar fyrir bar.
Þegar höfgi hafði
hraustan sigrað mann
- nóttin voldug vafði
vængjum sínum hann.

II
Hrekkur upp við hófaskell
hetjan prúð af svefni góðum.
Gerðu honum griðaspell
gestir þar á heiðarslóðum.
Sæluhúsið höfðu fangað
hraktir þreyttir náðu þangað.

Þrjá til fjóra þóttist hann
þekkja undir hússins veggjum.
Sérhver ötull að því vann
- er hann leit af þessum seggjum -
spretta af hestum, hlaða böggum
hússins undir veggjum snöggum.

Næst þeir snúa í norðurátt
niðbleikir og hesta sína
reka lausa, hafa hátt
hjarnsins auðnir við þeim gína.
Einari þótti undrum sæta
aðferð sú og hugði að gæta.

Húss frá sælu leggur leið
langt í norður vegu breiða.
Reyndist öllum gatan greið
gamalt hjarnið fákar skeiða.
Eftir fara ýtar svinnir
aldrei þeirra ferðum linnir.

Stöðugt horfir Einar á
ýta þessa´ og fáka glæsta;
ólmur vildi í þá ná.
Undrun vekur honum stærsta
ferðin þeirra þangað norður
þar sem ekkert setur skorður.

Skrikar fótur honum hér
hann svo leit af vegfarendum.
Undrun sætir, ekkert sér
ítur sveinn á heiðarlendum.
Út í bláinn einn hann starir
allt er horfið fyrr en varir.

III
Hugarprúða hetjan aftur snýr
húss- til sælu, rekkju sér þar býr
tekur náðir næsta dags þar til
nýtur svefns og gengur allt í vil.
Upp svo stendur aftur beði frá
út hann leit og fagurt var að sjá
veður bjart og hjarn um heiðargeim
hyggur strax til ferða sinna heim.

Af ferðamönnum ekkert eftir sá
undrast tók og nokkuð við það brá.
Litlu seinna, er hann var kominn heim
um heiðarinnar téðan voðageim;
sínum vinum sagði loks þar frá
sem að fyrir augu hans þar brá.
Gamlir menn því gerðu inna skil
gleymd var sagan, þess ég minnast vil.

Fyrir löngu, liðna vetrartíð
lands um slóðir þar í voðahríð
hugarprúðir höldar - geymdir hvar? -
hestum ásamt lífi týndu þar.
Um afdrif þeirra engin fregn var til
en þeir týndust þar í voðabyl.
Svipir þeirra þetta næturskeið
þarna birtust vegfaranda á leið.