Heimsókn

Að liðnum degi í ljúfum blæ
ég legg á stað til þín.
Um breiðan, djúpan, bláan sæ
mig ber þá löngun mín.
En vonin gefur vængjum þrótt.
ég veit um bústað þinn;
þar vil ég una eina nótt
með allan huga minn.

Eg stíg á land, fer hljótt og hægt
til húss þíns, kunnan veg;
en myrkrið flýr, er frá mér bægt;
af fótum skó ég dreg,
því jörðin er mér helg og há,
sem hefir borið þig,
og öll mín dýpsta, innsta þrá
í auðmýkt beygir sig.

Þú hvílir, sefur vært og vel
með vonarbjarma á kinn.
Ég honum þig á hendur fel,
sem huga þekkir minn.
Eg beygi kné og bið þess heitt.
að blómum verði stráð
þín ævileið — og ekki neitt
þér ami í lengd og bráð.

Ég vildi vera lítið ljóð,
svo ljúf sem kærleiks orð,
sem söngur, ef þín sál er hljóð,
sem sólbros kaldri storð.
Og ef þér veröld veitti sár,
ég væri höndin blíð,
sem græddi, stryki blítt um brár
og bætti fyrr og síð.