Stolin stef

Er hylur snjórinn hvíti sálarglugg
og sjéffinn neitar hverri bón
og eðla vín er súrt sem bragðvont brugg
og basl með heyrn og sjón;

og út úr takti bundnum tregaslög
sem trommar hjartað sárt og reitt
og skrámuð öndin orðin ráðvillt, rög
og rís ei framar neitt.

Hljómar gamalt lúið lag
og læðist inn á gafl
og sálar brátt um bjartan dag
bráðnar klaki´ og skafl.

Það eitt ég, vinur, get þér sagt með sann
er situr einn með þrútið nef
sá lifir af sem rámri röddu kann
að raula stolin stef.