Dægraflug

Ég vinn það afrek, er vænti ég lengst
einhvern daginn.
En fjölbreytt önn kallar að um sinn
mér endist naumlega dagurinn
allt hugsanlegt kallar huga minn
út í bláinn.

Ég yrki ljóðið, sem lengst mín beið
einhvern daginn.
En engið glitrar af dögg í dag
mér dvelst við lækjarins báruslag
og sofna meðan hann sönglar lag
út í bláinn.

Mér brosir framtíð, sem brjóti ljós
á straumi.
En allt mér hverfur í iðureyk
sín ögnin af hverju, starfi, leik
og draumi.

Og skuggar Laufdala lengjast brátt
hinsta daginn.
Ó, svipir morgna er hurfu hjá
sem hind á kvöldskóga, vængjaðir þrá.
Nú stendur Heiðmörkin hélugrá.
Ó, dagar, komnir og horfnir hjá
út í bláinn.