Pistill til Agnars Jónssonar

Ekkert hef ég til, Agnar minn
að yrkja núna að gamni þínu
þó að ég bæði´ í skjóðu og skrínu
og skynsemdar innsta fylgsni mínu
leiti að efni´ í eina línu
sem eitthvað hefði´ í fari sínu
af spaugi eða fréttum fínu
það er nú verstur þremillinn.
En mig af hlýðni – eða hvað? –
af kunningsskap og þekking okkar
hugurinn nú í leiðslu lokkar
þó lítið dugi skór og sokkar
hugmynda gegnum heim þá brokkar
hann með snúninga skrölt sem rokka
til þess að kynnu fréttaflokkar
að falda um síðir þetta blað.
En ég skal nokkuð um mig sjá
að elta ei hugann um króka marga
þó hann flæmist um brúnir bjarga
bláan lofts-geim og hafsins karga
ég við keipinn minn sjálfur sarga
sitjandi´ og kallinn horfi á.
Þar er þá best að taka til
tókst mér greiðlega suðurreiðin
fannalítil og freðin leiðin
flóarnir, árnar, melar, heiðin
gjörðu það til, að nein ei neyðin
fljót vor hindraði ferðaskil.
Akranesinu á ég ræ
búinn sjötíu´ að fanga fiska
fullgóða til að sjóða á diska
enginn kann heldur á það giska
þá uppgerðar spádóms bólgni viska
hér eftir mörgum hvað ég næ.
Í gærdag fyrst ég fór af stað
fram og suður til Reykjavíkur
þar eru margar prúðar píkur
og púki maura syndaríkur;
brennivíns straumur Blöndu líkur
beljandi fram og aftur strýkur
hver sem í þennan vaðal víkur
vitlausum manni þykir glíkur
ég varð nú hissa´ að horfa´ á það.
Eftir ég skildi skruddur þar
skal þeirra seinna vitja betur
þegar fram líður þessi vetur
því get ég ekki nú í letur
þér sagt frá hvernig þjóðin metur
þíns afa ljóðafylkingar.
Tvo dvaldi´ eg klukku tíma þar
tókst því ei margt um slíkt að ræða.
Nú vill ei lengur blað á blæða
Baldurs straumurinn horna flæða
tekur og letin mig að mæða
mín skal því saman brotin skræða.
Gamli Martius minn þá var
milli tvítugs og þrítugs aldurs
á Melshúsum línur skálda skvaldurs
skapaði geymir loga Baldurs,
Akranesið þann bæinn bar.
Kunningi minn, þig kveð eg nú
kært bið að heilsa fólki þínu.
Af þessu bulli laga línu
lengur er ekki´ á færi mínu.
Forlátir Sigga feilin þú.