Ljóðið um þekkinguna

Hún dró út úr hnykli
bandprjón og bar hann að
bók sem reyndist
um afturgöngur og drauga.
Laut fram í gráðið
og pírði á hvert prentað blað
og prjónninn hvassi
leiddi mitt starandi auga.
uns huga minn fyllti
rödd hennar rökkurgeig
svo römm var nauðin
er menn urðu bljúgir að þola
er mórur og skottur
við túnfótinn tóku sveig
í tunglskinsreisu
á húðinni af Þorgeirsbola.

Geigvæn var þjóðin
er þyrptist á kvöldin nær
þar voru margir frægir
í einum hópi.
Um þetta var lesið
og þulið í vikur tvær
uns þruskið í prjóninum
líktist helst neyðarópi.

En þrátt fyrir óttann
kennist hver stafur og strik.
Í stríði dagsins
þekking á lesningu nærist
þótt í rökkvaðar gáttir
safnist sveimur og ryk
að sama skapi
og meira af bókunum lærist.