Hugvekjur 1

Þegar eg smáu fræi í fold
fer að sá og hlúa
hugsa eg þá um þetta hold
sem þar skal dáið búa.

Kornum má eg köldum sá
þó kraftlaus dáin meti
en vöxt þeim ljá og limi smá
langt er frá eg geti.

Fræið sefur svona fljótt
saft uns vekur skúra
og því gefur gróða og þrótt
guðs dóttir, náttúra.

Ei er eg minna´ en önnur strá
til ódauðleikans borin
en öll þau sinni ösku frá
endurrísa á vorin.

Og fyrst heyið úttaugað
endurklæðir hlíðar
eg skal deyja upp á það
að eg lifni síðar.

Hverja stund, með hvaða snið
hinir tímar sýna
og við hver undur almættið
ösku reisir mína.