Til Ögmundar Sívertsen (Grænlandi 1833)

Ögmundur! Hvað þú manst til mín
Mannskrattans hérna í útlegðinni
Sem öllum skepnum er úr minni
– Ó að ég gegnum loftið rynni
Líka sem áll í elfu sinni
Allur saman með hár og skinni.
Vinur, í opna arma þín
Svo ausa þakklæti til þín kynni
Orðin, þau eru máttarminni
Meðtaktu samt af góðvild þinni
Hér með þakklæti þúsundfalt
Fyrir þetta bréf og gamalt allt.
Fyrir dávæna dóttur þína
Sem dirfist ég nefna konu mína:
Ástir á milli okkar hlýna
Eins og þá sólargeislar skína
Á eld. En vita eitt þú skalt
Að aldrei ég hennar meydóm snerti
Holdfýsnin þó mig eitruð erti
Og . . . . . mér verði . . . . sem k . . . .
Í hýðinu því ég held ávallt
Hennar kærra kossa nýt
Hún kveður fyrir mig á stundum
Vafin í báðum mínum mundum
Með það sama á kodda blundum
Ánægju við það ærna fundum
Ef eitthvað fleira ég þarf hjá sprundum
Hreinskinnabuxna eg bríkum S . . .
Ég get öngu launað Getu þína
Góði vinur í þetta sinn.
En hitt ég neðan á mér finn
Að eignast mun bráðum dóttur fína
Því ég er að rita rollu mína.
Og reiki ég aftur heim í löndin
Þau, hvar mín einatt blaktir öndin
Ef einhvers prentara ljæst mér höndin
Og ekki lífsins dagar dvína
Dirfist ég hana fólki að sýna;
Fyrst skal hún, vinur, verða þín.
Nú ekkert meira af ljóðum laxi.
Þó lagður væri ég gegn með saxi
Get ég ei ort, því vantar vín.