Guðm. Ingiberg Guðmundsson kveður suður í Höfðaborg

Blóm upp gróa úr gulum sand
geisla þróuð báli.
Felur skógur fagurt land
fram að sjóvarmáli.

Það mótlæti þankinn ber
– því er kætivana –
brást ágætust meyja mér
man ég ætíð hana.

Mönnum valda virðist kvalar
veðra baldið háttalag.
Nepjan aldrei andar svalar
en um kaldan vetrardag.

Oftast læra árin mann
æskan nær er þrotin
örðug færist yfir hann
ellin hæruskotin.

Hrekkur gjóla hafi frá
hættir skjól um voga
færist njóla yfir á
aftansólar loga.

Von oss getur vakið hér
vindar betur kliða
dvína hret, því dáinn er
dagur veturliða.

Þiðni vengið verður fjær
vetrar gengið sporið
hörpustrengi er hlýja slær
hátt og lengi vorið.

Leiðum hallar lífdögum
leið mín allvel sýnir
í að falla á freistingum
fólust gallar mínir.