Tilbrigði um gömul stef

Með höfuðstórri á hark ég fór
heim svo leiddi meyna
að heimsk er jafnan höfuðstór
hlaut eg þá að reyna.

En bæði er hún blíð og fín
björt á tá og fingur
galar, krunkar, geltir, hrín
gneggjar, tístir, syngur.

Atlot mín hún eiga kaus
allur þraut minn forði
oft er vit í vænum haus
varð mér þá að orði.

Heimfylgd ég svo henni bauð
en hest ei fann í lagi
því afi minn fór á honum Rauð
eitthvað suður á bæi.

Oft við höfum síðan sést
síst er lífið verra
ungum er það allra best
að óttast guð sinn herra.

Þessi bragur þrotinn er
það má telja galla
ástin skríður innan í mér
eins og lús á skalla.