Vetrarkvíði

Allra gæða fylling flest
foldin klæða þér veitist.
Nái að græða mein þín mest
mildings hæða líknin best.

Leiði og styðji hönd þig hans
hver þess biðji tunga manns.
Þrauta- ryðji -kvala krans
Kristur, niðji skaparans.

Hugdillandi gleðin góð
guð elskandi hringaslóð
þels um landið mýki móð
meingræðandi Jesú blóð.

Koss þig hæfa má ei minn.
Mein þau svæfa, ég ráð til finn:
Bæn þá æfa, að einn Drottinn
allan kæfi mótgang þinn.

Ekran dúka dyggðug mín
Drottins mjúka höndin fín
tengi ósjúkt tryggð við sín
tár af strjúka virðist þín.

Það ég letra: Hjúkrun hans
í hyggjusetri aumingjans
á neyðar vetri í kvala krans
kossi er betri syndarans.

En fyrst mig kala forlögin
i fjarlægð ala barm við þinn
þig við tala í þetta sinn
Þórs árgala sendi minn.

Angursskeytum að kastar.
Á mér steyta raunirnar.
Að þér leita allstaðar
ei hér veit, hvað líður þar.

Síðan ljóma- græðis -gná
gjörði róma því mér frá
að mastra lómi ein varst á
angurs dróma bundin þrá.

Þinn er lúrinn vigraver
Vinur ei kúrir neinn hjá mér.
Er því stúrinn út af þér
oft nær dúrinn taka fer.

Gleðja lyndið hyggur hann
hún sér byndi í faðmi þann
sviptan yndi. – Kæta kann
kveindúk vinda tárugan.

Skipt um prýði orðið er.
Áður tíðin lénti mér
ástar þýðu athafnir
yndisblíðu í sæng hjá þér.

Lítt nú deyfir mótgang minn
mér þótt leyfi svefnhöfginn
tæru dreifa tári á kinn
og tóm um þreifa rúmfötin.

Hrund þar veiga fyrst ei finn
fækka mega vilkjörin.
Hugmóð eiga hlýt jeg minn
harma- teyga -bikarinn.

Augað grætur óhöpp sín
yndis glæta dauf því skín
dofna bætur, dafnar pín
daga og nætur sakna ég þín.

Faðm út breiða myndi minn
motursheið’ ef sorgbitin
frí við neyðar fádæmin
fengi að leiðast hingað inn.

Álmanjóti örmæddum
upp rann bót í þankanum:
Með tryggðahóti tveim höndum
tek þér móti´ í himninum.

Heppnast þá með hamingju
hólma bráins kornekru
í faðmi ódáins fullsælu
fagna og sjá að eilífu.

„Ei skal kvíða,“ sé vort svar
„senn hjá líða raunirnar.
Harðfengt stríðið hérvistar
himins prýði kórónar“.

Þar samfundir vakna vífs.
Við það undir stemmast kífs.
Baldri grundarbenja knífs
birta upp stundir harma lífs.

Guð alvaldur gefi mér
gefnin spjalda að fagna þér
þar kífs aldan þögnuð er
við þúsundfaldar glaðværðir.

Líf og öndin leika þar
laus við gröndin farsældar
en harms þeim böndin hjá losar
haukaströndin Guðssonar.

Svo framt Rínar varma ver
vit ei dvíni og kraftarnir
og máli ei týna tungan fer
tryggð skal mína geyma þér.

Þó að kali heitur hver
hylji dali jökull ber
steinar tali og allt hvað er
aldrei skal ég gleyma þér.

Verði sjórinn vellandi
víða foldin kalandi,
hellubjörgin hrynjandi,
hugsa’ eg til þín stynjandi.1.

Meðan lífi auðgrund á
er, og hlífir guð mér sá
er gaf mér víf og gladdi þá
er gjöld nú drífa synda á.

Mín sú ræða einlæg er
unnar-glæða-storðin hér
að biðja algæða gnægð, sem ber
Guð upphæða, fyrir þér.

Þar til yndi útvöldum
englar myndi í himninum
en Hel sig bindur handsölum
hamnum synda náköldum.

Hjá þér safnist heillirnar
hjartans- kafni -raunimar
yndi dafni’, og allt sem bar
áður nafnið glaðværðar.

Guðs ímynd, er gisti á tré
gjald þér synda lét í té
lífs þér yndi og svölun sé
sorgarvindinn á hasti.

Himnar, vindar, höfin, lönd
hvað sem myndar drottins bönd
þinni bindi unun önd.
Ofnis linda fögur strönd.

Óríons-landa þengill þig
þiljan banda, lífs um veg
á kærleiks anda kjörnum stig
kyssi að vanda fyrir mig.

Lifðu í yndi lukkunnar
laus frá vindi mæðunnar.
Rós þér bindi rósemdar
reifalindi Guðs-náðar.

Af engri þurðu ann ég þér
öllum burðum lífsins hér
naðurs-furðu nokkur ver
nafn Sigurðar meðan ber.

Brostinn prýði baghendur
bragurinn hlíði líns sendur
von og stríði venslaður
Vetrarkvíði réttnefndur.