Að Hjálmarsseli

Hrjóstur hafði ég gengið
Hölkná stranga vaðið
Fossá, Hvítá farið
fundið Hjálmarssel.
Hóf mér tjald að húsi
– hrifinn lækjarniði –
hugði gönguhöltum
hvíldin nytist vel.

Nóttin hafði næstum
numið ríki dagsins
umdi Jökla á eyrum
uppi klettarið
kæfði köldu brosi
kveldglæðurnar hinstu
heiðagæsahópar
hættu að ræðast við.

Fast ég hafði í huga
Hjálmar skáld að finna
vakinn/sofinn verða
viðmælandi hans.
Illt er frá að inna
ágengt varð mér hvergi
fékk í neinu numið
návist skálds né manns.

Morgunn regni og roki
rykkti tjaldi á stögum
Jökla reiðiröstum
ruddist Austurdal.
Ekki beið ég boða
bónda kvaddi óséðan
eftir varð að eiga
okkar vinartal.