Hornstrandir

Múlar, snasir, flug og flasir
forvaðar og björg,
fræðið mig nú ögn um yðar
ævidægrin mörg.
Ég er ósköp gæfur gestur,
göngumaður einn á ferð,
hlýði á foldar leynigestur,
letrin stafa af ýmsri gerð.

Frán á brún er fjallastorðin,
frónskri skautuð dyggð,
viðmót kalt; - en undrumst aldrei
átthaganna tryggð:
gnúpar allir töfrum tindra,
tvístrist þokan rétt um stund,
hrannir gulli sýnast sindra,
seiða mannsins dreymnu lund.

Hér má ætla að einatt svelli
úfinn skapasjór,
örlög verði að yfirbragði
eins og björgin – stór;
gnýrinn storma og Gýmis reiði
gera byljótt fólksins kjör, –
bær um skeið í armóðs eyði,
annað veif þar líf og fjör.

Fast gegn öllum feiknum standa
fjöllin, hvergi gneyp,
Dumbshaf þó að hauðri haldi
helsti kaldri greip.
Ísar, þokur, úrgir vindar
eiga gráa leikinn hér,
langt of oft sem eygló blindar,
urgur líka í norðurver.

Þessa leið mun aldrei æða
eimi knúinn vagn
rymi hám, ei raunar heldur
reiðskjótanna gagn.
Foldir þessar fálátlega
frábiðja sér heimsins þys,
andhverft losinu´ alla vega
ala í þeli hóglátt gys.

Engan víst þú átt þér líka,
einarðlega storð;
landsins alls, að brimi og björgum
ber þú frægðar orð.
En í þínum leynum líka
lifa blómstrin fríð og smá,
kvisti að líta kjarnaríka,
kaldþróaða í frosti og snjá.

Ríkt er í eðli hins ramma safa,
ríf í júgrum nyt;
hvergi veit ég hagann hafa
hreysti-grænni lit.
Bjart og glatt er einlægt eigi,
en ef burt frá sæ og strönd
rubbi skýja er rutt úr vegi,
röðull tekur þétt í hönd. –

Stundum þó að stutt sé kynning,
strengjast bönd ei laust,
stuðlabergsins sterkleg minning
stendur fast og traust.
Björg og þramir, hlein og hamar,
hlíðin prúð og víðilaut,
sýnt er ei við sjáumst framar,
sitjið heil. Ég hverf á braut.