Bernskuminningar

Er vorgolan strýkur vinarhönd
um vanga, mig tekur að dreyma
blæ með ilmi frá bernskuströnd
og brekkunum mínum heima.

Þar átti ég marga yndisstund
á æskunnar glaða vori
nú minninganna ég flýg á fund
og fagna í hverju spori.

Bæinn minn kæra á blómskreyttum hól,
brekkur og dalverpi kenni,
þar daggperlur glitra, í sindrandi sól
er sjónum yfir þar renni.

Hér áttum við systkini björgulegt bú
und berginu skammt frá bænum,
með leggi og skeljar við lékum þar prúð
í ljómandi hásumar – blænum.

Er mjöllin sig breiðir um brekkurnar köld
við brunum á sleða og skíðum
óspillta gleðin þá öll hefur völd
já – engu í framtíð við kvíðum.

Þannig var bernskan, svo björt og hlý
blessaðri sveitinni heima
að unaðar strengirnir óma á ný
sem yndi er í hjartanu að geyma.

Er haustkvöldið vefur sitt húm yfir lönd
er hjalað við ástvin í leynum
þá eygjum í hillingu óskanna strönd
sem ennþá í minningu geymum.