Strandir

Þar sem byggðir Stranda standa
stórbrotið við ysta haf,
svarrar brim við björg og sanda
brekótt þylur norna skraf.
Stynja þungt er stormur dynur
standberg há um nes og vog.
Voldugt lag þar eilíft ymur
aldrei þagnar bárusog.

Þegar vetrarhríðin harða
hristir mjallarfeldinn köld
ber að landi bárugarða
brim og stormur hafa völd.
Ísahrannir firði fylla
frostið biturt leggst á súð
harðviðranna hlátrar trylla
hlaða klakaskör á flúð.

Hverfur flest í kynngi snjóa
hvergi sér á hæð né barð
háar öldur Húnaflóa
heljar hvítan reisa garð.
Hvílík tign og ógnaræði
er þann hildarleik að sjá
veðurbólginn grimman græði
gnauða og hvæsa ströndu hjá.

En er vorar önnur saga
er með geislaletri skráð
um sólarbjarta dýrðardaga
dásemd vex um haf og láð.
Alda hnígur hægt að sandi
hljóðlát strýkur bergsins fót
grundir skrýðast gróðurbandi
grænka hlíðar sólu mót.

Lítill bær á ströndu stendur
stafni snýr mót vesturátt
æsku bjartar óskalendur
yfir gnæfir fjallið hátt.
Á vængjum svífur minning mæra
munarblítt um hæð og dal
heimabyggðin hjartakæra
hylla þig um eilífð skal.

Fjarðarbyggðin fagra kæra
faðminn breiðir gesti mót
eins og vilji í fang hans færa
fegurð sína og yndishót.
Fagurt brosa grænar grundir
glaður lækur niðar kátt
ljúfar vonir vakna undir
vorsins dýra hörpuslátt.

Betur hvergi eg mér uni
en á norðurslóðum þeim
þangað löngum leitar muni
ljúft í minninganna heim.
Ef ég gæti kveðið kvæði
kveða skyldi ég dýrðaróð
um þig byggðin yst við græði
yndislega feðraslóð.

Strandabyggð í björtum skrúða
brosir fegurst hér á jörð
inn til dala út til flúða
eilíf hljómar þakkargjörð.
Síkvik unn við ársól glitrar
örsmá bára á sundum hlær
yndisfögur tíbrá titrar
töfrabliki fjær og nær.