Á heiðinni

Sumarkvöldin kalla
kyrrð og friður seiðir.
Óbyggðina alla
allar fjærstu leiðir
helst ég kysi að kanna
hverfa að djúpum friði
burt frá býlum manna
borgarglaum og niði.

Sumarkvöldin seiða
sannra ævintýra
held ég þá til heiða
heim í ríki dýra.
Heyrast rámir rómar
refir eru að gagga.
Svanir sælt og lómar
sér á tjörnum vagga.

Inni í urðarbakka
eirir minkur hljóður.
Sígur húm í slakka
sofnar lamb hjá móður.
Unir inni í lundi
önd hjá sínum maka
sé ég fram á sundi
silungana vaka.

Yfir á Eiríksjökul
árdags-sunna flæðir.
Hún í gylltan hökul
hjúpar svartar hæðir.
Himinn hreinn og fagur
hljómar af fuglakvaki
enda er aftur dagur
inni á Hnúfabaki.