Sjötugum gefinn foli

Vinur knár, þinn aldur er
ekkert hár, þótt sýni
sjötíu ár, því sæmir þér
sumbl í kláravíni.

Illa verkað er mitt blóð
og í kverkum tregi,
er með herkjum yrki ljóð
á svo merkum degi.

Þitt er ærið útlit gott,
oss er nær að votta,
er þér færum vinarvott
vorn á snærisspotta.

Ef þú fiktar eitthvað við,
er þar kvikt á færi.
Óðar hnykkt og engin bið
aftur rykkt í snæri.

Skylt er oss að ansa því,
á það hnoss að benda,
ef þú trossu tekur í,
tollir hross á enda.

Enginn neitar, að vor jór
að því leyti er hálfur,
að vinir heita hálfum bjór,
en hálfan veitir ´ann sjálfur.

Eru gefnar gáfur best,
gætir stefnu vega.
Virðist efni í heilan hest
held ég nefnilega.

Verður hár, svo herma spár,
hlýtur nára stinna,
þegar klárinn kraftafár
kemst til ára sinni.

Engu líkist æskukapp
yndisríka vinsins.
Ekki svíkur heldur happ
Hindisvíkurkynsins.

Fremst í hófi vina var,
vel í hófi reifur,
er hann hóf og ótt til bar
átta hófa og skeifur.

Ef hann volar við þinn barm,
víktu mola af brauði.
Aldrei þola ætti harm
ungi folinn rauði.

Okkur grunar í þann mund,
er hér dunar gaman
að þið munið marga stund
mega una saman.