Sálmur 349

Guðdóms elskueðlið djúpa,
inn til þín ég mæni klökk.
Ó, ég þarf að krjúpa, krjúpa,
koma til þín heitri þökk.

Ekki neitt ég átti skilið.
Innst í mér þín birta skín.
Hvernig fórstu’ að brúa bilið,
bilið milli þín og mín?

Ekki neitt ég átti skilið,
ekkert, sem ég bað þig um,
en nú sé ég, að breiða bilið
brúað er með þjáningum.

Án þín hefði’ eg gæfu glatað,
Guð, sem vakir yfir mér.
Án þín hefði’ eg aldrei ratað,
og þó gat ég vantreyst þér.

Ó, að trúa, treysta mega,
treysta þér sem vini manns,
Drottinn Guð, að elska’ og eiga
æðstu hugsjón kærleikans.