Á flugi yfir Evrópu

Loftið, bláa loftið, hugann hefur
hærra upp í sólarmerluð lönd
mjúkt og unaðslétt það vanga vefur,
vekur með því sál og styrka önd.
Áfram upp á við, önd vor þráir frið,
laus frá hræsni og hatursklið, –
burt með allt hið illa, ei má það oss villa,
kærleiksríkið sé vort sjónarmið.

Sól, vér eygjum glöggt þíns gulls í skini
guðdómseldinn þann, er lífgar best,
trúin á að myrkra´ öfl loks hann lini
löngum hefir glatt og hresst oss mest.
Sólarkoss´oss sign, sól að verðum skyggn,
sjáum þinna töfra tign.
Burt með bölvun svarta, birti´ í hverju hjarta,
verði mannsins hugur ljós og lygn.

Hversu sólarbylgjan ber oss ofar,
ber oss inn í framtíð mannkyns alls,
þar sem dreymin sál vor lífið lofar,
laus við mannleg takmörk, smæð og fals.
Hærri´ og hærri mið, heims um víðu svið,
uns við náum alheimsfrið, –
leitum frá því lága, leitum að því háa,
sem að hjartað öruggt unir við.

Sólardýrð, þú opnar æðri sýnir
anda hverjum, sem að þráir ljós,
kærleik, speki, göfgi, geislar þínir
glæða´ og vekja eilífleikans rós.
Gef oss guðdómstign, gjör oss óraskyggn,
börnin þinni blessun sign, –
þar sem ár oss yngja, elli´ ei fær að þyngja,
kærleikselfan streymir ljós og lygn.

Þröngsýnið og heimskan hindra flugið,
heftir þrótt og vonir draumamanns,
ó, þér kærleiksheilladísir, dugið,
Drottinn, efldu trúna´ í brjósti hans,
trú er flytur fjöll, flytur vandkvæði´ öll,
reisir kærleiks hvítu höll, –
hendrar allífs anda, ekkert sem má granda,
hvorki hatursbrim né boðaföll.

Seg mér hví vér ölum allt hið smæsta,
er í mannsins þrönga hjarta býr?
Vegna þess að æ í stað þess stærsta
sterkur lét sér nægja framtök rýr,
skuggar hafa hyllt hann og löngum villt,
nefndi hann hið gráa gyllt,
hversdagshjómið þekkta hyllti´ í stað þess ekta,
brjóst hans hafa tónar falskir fyllt.

Nú er mál að fljúga, fljúga hærra,
fyrirheitna landið sjáum vér,
framundan er dýrðlegt starfssvið stærra,
stefnum þangað beint, sem markið er.
Lífsins mark og mið, meistarans við hlið,
æðra skilnings opnast svið.
Engin látalæti, lægri´ og hærri sæti,
bræðralagið eitt oss færir frið.

Uppi í hvítum skýjum hárra heima
hreinleikans í veldi´ er friðarró,
sál vor þráir allífs undrageima,
ekkert nema´ hið besta´ er henni nóg.
Niðri stendur styr, sterkur frelsishyr
lýsir hátt, – og hér er byr.
Nú er stund og staður, stýrðu, vökumaður,
beint á draumalönd, er bíða kyrr.