Uppblástur

Lengst upp í heiði er lítið barð,
lútandi, hallfleytt torfa.
– Ekki er á að horfa. –
Hún er þó allt sem eftir varð.

Þar var til forna fagurt land
fjalldraparunnum vafið,
bylgjað og breitt sem hafið.
Nú er því skipt fyrir nakinn sand.

Vindar erja þann eina hnjót,
utan úr honum sverfa.
– Hann er nú hreint að hverfa. –
Þá verður eftir aðeins grjót.