Á Kjarrdalsheiði

Nú greiðist fjall frá fjalli
og framundan er slétta
eins langt og eygir auga
og allt í bláan sjó.
Um klungur, urðir, kletta
þeir kalla farið nóg.

Við fórum háar heiðar
og höfðum brekkur langar
og hæst af hjalla hverjum
sást himin-dýrðarland.
En yndislegast angar
þó auðnató við sand.

Nú sé ég ekkert oftar,
sem augun fagna megi.
Að baki er hinsta brúnin,
sem birtir nýja sýn.
Í Lóni léttir degi.
Þau letjast hrossin mín.