Af Svörtukvíslareyri

Ýms upp rifjast atvikin
óm ég liðinn heyra
er ég lít í síðsta sinn
Svörtukvíslareyri.

Hér var ærslaáfanginn
áratugi fleiri.
Nú ber sorgarsvipbrigðin
Svörtukvíslareyri.

Æfð var mörg ein íþróttin
og arnar flíkað leiri
og margur sopinn seytillinn
á Svörtukvíslareyri.

Alheimsdrottinn mikli minn
mína bæn þú heyri
vernda og blessa sérhvert sinn
Svörtukvíslareyri.

Óðum styttist áfanginn
en annar byrjar meiri
Leggst ég brátt í síðasta sinn
á svörtu kvíslar eyri.

Frænda og vina flokkurinn
farinn heims af leiri
fagnar mér í fyrsta sinn
á fögru kvíslar eyri.