Minning - þá stjörnurnar sofa

Um sumarkvöld við sáumst allra fyrst
og svifum létt í dans af hjartans list
uns að þú bauðst mér út að ganga þar
í andrúm svalt að telja stjörnurnar.

Ég að því hló og enga hafði trú
að einhver stjarna á himni sæist nú
en ákvað samt að svipast um með þér
því skemmtilega svaraðir þú mér.

Já, stjörnur allar sofa sumarkvöld
þá sólargeislar tekið hafa völd.
Þær vakna þegar vetur fer í hönd
og varpa fegurð yfir höf og lönd.

Þó enga stjörnu auðnaðist að sjá
var ein í nánd sem vakti slíka þrá
að endurlifa annan slíkan fund
og eiga saman ljúfa glaða stund.

Þær stundir urðu að meira en hálfri öld
og ekki gleymist þetta fyrsta kvöld.
Í minning er, sem gerst það hafi í gær
þá glitrar stjarnan okkar björt og skær.

Að lokum kemur kveðjustundin sár
af hvörmum hrapa, líkt og stjörnur, tár
í lífinu að loknu þessu hér
þar líka tel ég stjörnurnar með þér.