Breyting

Það ljóð, sem þjóð mín kvað, var stuttra stefja
með stuðlasetning krappa og höfuðstafi
sem öldubrotin út til nesjanefja
en napran súginn utan ber af hafi.
Og það reis hátt og hrundi eins og skriður
um hengiflug í gjám, sem ryðjast niður.

Og þjóðar minnar háð var beittur brandur
með báðar eggjar löðrandi í eitri.
- Ef brimið reis við hlein sem Gríðar-gandur
varð glögg hver málsgrein, líkust vísu heitri
er meitluð hrökk af hagyrðingsins steðja
og hafði mátt að særa djúpt - og gleðja.

Og það var von. VIð brot í veltuvörum
var vaninn sérhver hugur, mál og andi
við skafla bratta, fjúk í vetrarförum
og fólskutök í brimróðri að landi.
Ef handtak mistókst, lá við andlátsorði.
Hver asnaskapur stappaði næst morði.

Nú slæpist ljóðið fram á löngum línum
sem leggja krók á hala sinn um blaðið
með hljómlaust orð og út af smáum sýnum
og alltaf farið langt til straums við vaðið.
Ið hreina, sterka hrostabrim úr stökum
er horfið, komið gjálfur sem í vökum.

Nú heimtar lífið minna af manni hverjum
Ef mistök valda tjóni, er æpt á styrki.
Það er sem fólkið allt sé börn á berjum
og bíði þess að líði dagurinn virki.
Hver sunnudagur lina menn á lökum
leikþreytta hittir hvílandi á bökum.