Staðarskáli er Ísland

Staðarskáli er Ísland, einhver þétting
í andrúmslofti veldur þeirri staðreynd.
Það er eins og mikið safngler sogi
í sjóðandi brennidepil alla geisla
inn í þessa miðstöð mannaferða
Mekka þeirra sem á landið trúa.
Í skurðpunkti þessum skerast allar línur
og skýrt er þar í einni sjónhendingu
hvernig okkar lífi í þessu landi
er lifað og í raun og sanni varið.
Ísland sem er dauðadrukkið kaffi
dagað uppi volgt í hálfum bollum
börn er mæna á kassa Rauðakrossins
kúrekahúsgögn bæsuð, fitug, músík
kokteilsósa, lödufylli af frænkum
á ferð í stretsbuxum og lopapeysum.
Úr sjálfsala er hægt að hringja í bæinn
halló segir einhver, hvernig gengur.
Sjoppan er með kort og kalda drykki
kokkurinn steikir pöntun númer þrettán.
Svo kemur Norðurleiðarrútan rauða
rennur í hlaðið, aðrir bílar fara
nú má heyra ræstan dísildreka
dreifbýlinu óþreytandi að sinna.
Hér vil ég una ævi minnar daga
innst í skoti bíða veitinganna
átekta og halla mímishöfði
hógvær undir flatt og nema allt þetta.