Minjastef

Þegar mér umhorf er
ömurlegt, dimmt og kalt
aftur í ferð ég fer
farið þó sé nú allt.
Yrki mér aftur glaum
unun og hrossaþef
rifja upp tök á taum
tauta fram minjastef.

Kliða við eyru enn
ymjandi hófaslög
hlátrar og hýrir menn
hlæjandi kvæðalög.
Skiptir um útsýn æ.
Óðar en vísan þver
ný tún og nýjan bæ
nemur hvert auga sér.

Gatan við grundarlok
gengur í bláan mel.
Gýs upp sem fjaðrafok
fljúgandi steinaél.
Tvísýn er lengi leið.
Loks tekur götu jór
svífur fram sigurskeið
svipmikill, skrefastór.

Öðrum fer kapp í kinn
kverkanna þrengja bug
hefja upp hnakka sinn
hækka á tölti flug
leika við léttan taum
lyfta sem móðurkné
bera í björtum draum
beint inn í sæluvé.

Hljóðnar um hófaglamm
Hestar við áarbug
stíga nú stilltar fram
stikla og breyta hug.
Áð er og blökkum beitt
brosað og metist ögn
aftur sem áður þreytt
eftir það hvíld og þögn.