Úr bréfi

Við lékum okkur fyrr - með hörgul hár
við höfðum augu snör og léttar brár
og vökul eyru næm á ym og óma.
Við þekktum ilm af ljósbera hjá laut
og lækja vegu: silunganna braut
og mundum hverja skynjun geðs og góma.

En lokkar tóku að blakkna, þyngjast brá.
Hver blær með ilm í fangi´ er vikinn frá.
Við okkur báðum tóku troðnar slóðir.
Þar óx ei blóm né mýkti mosi laut
þar mátti enginn heyra rjúpu taut.
Ó, heiði, víðsýn, ó, hvar ertu móðir?

Í Skagaheiði gleymast atvik öll
sem áður gerðust þar, er hlógu fjöll
við kvikum dreng, sem unni landi, ljósi.
Og BRÚNIN mín fer undir auðn í vor
þar á að sumri krakki neinn ei spor
þar kallar enginn kálfur úti í fjósi.

Má vera síðar gefi gatan breið
af gulli nóg á seinni manna leið
og gluggablóm og ilmvötn angan veiti.
En okkur rosknum finnst það dár og fals.
Við fengum skömm á því, sem er til sals
Og borgin selur allt sem hefur heiti.

En dökku hárin okkar þynnast ótt
og undir lífsins margboðaða nótt
að lokum hringa hærur skalla hvíta.
VIð verðum kannski - óskeð enginn veit -
að aftni lífs í minninganna sveit
og fáum aftur aldna gleði að líta.