Fossinn minn

Fyrst er eg sá þig fossinn fróði
þinn fjarska glaumur skelfdi mig
þú söngst um sorg, varst særður móði
saklausa ást og hristir þig.
Eg hélt þú værir heiftar harðar
svo hrikaleg var raustin þín
en síðar varð mér sælu arður
þér sitja hjá, var huggun mín.

Þú syngur þín ljóð með sama lagi
sí og æ heyrist hljómur þinn
óttast þarf ei þú undan klagi
eða þú möglir uppgefinn
og áfram sjálfsagt um ótal aldir
öflugur starfað hefur þú
og haldið þann veg sem vitur valdir
þú veist líka margt og syngur nú.

Uppruna þinn kann enginn segja
afl, flýtir eða endir þinn.
Þó móðir þín sé fjallafreyja
felur hún leyndardóminn sinn
tilveru þína þú stimplar sterkur
stálhart í bjargið sem valdir þér
og fyrir það ertu mælsku merkur
meðan að foss þitt heiti er.

Þú syngur hátt með svásu geði
um sigur og frelsi spáir þú
kátur þú hlærð á köldu beði
og hvílustund enga girnist nú.
Þú stillir streng á sterkri hörpu
með stórkostlegu afli þín
og aldrei þú kvartar undan skörpu
ofviðri sem í fjöllum hvín.

Þú syngur um hreysti og sæmd til forna
sjálfstæði þitt og veldisprakt
hetjurnar knáu og hali horfna
heiðingjadóm og goða magt.
Þá heimurinn sinni hugsjón breytir
hyggur þú lítt að nýjum sið
en kastar öllu er vörn þér veitir
og vilt ei neinu gefa frið.

Þú syngja kannt um sanna gleði
og sælu er lækni veikra sár
þú sendir frá þínu svala beði
svolitla dropa að þvo burt tár.
Þú syngur um ást í ungu hjarta
aldraður þó sért orðinn nú
og syngur um æsku, sólu bjarta
sannleika, von og helga trú.

Í byrgi mínu þú bjóst mér næði
er blessun veitti marga nótt
þá söngstu mér þín fögru fræði
um frelsið dýrt og gefinn þrótt
eg vanist hef þér í virkileika
veglyndi kæri fossinn minn
og sálu mína þá sérð þú veika
þá syngur þú blítt eg huggun finn.

Þú syngur um fjarlæg fögru löndin
framför og menntun á nýrri öld
þú syngur um allt sem heilög höndin
hinsta eitt stýrir fram á kvöld.
Minn síðasta blund tel sælu mína
að sofna þínum beði hjá
þegar mín árin döpur dvína
mér dáins ljóð þú syngur þá.