Langidalur

Ég veit einn dal þar sem vindurinn nær
ekki að vinna blómunum mein
og lítil en döggvot burknablöð
blunda und köldum stein.
Þar sem ellin nærist við aftanskin
frá ævinnar hnígandi sól
en æskan breiðir fagnandi faðminn
mót frelsisins tignarstól.

Ég veit einn dal þar sem grasið grær
og geislarnir stíga dans
og loftið ómar af svanasöng
og sóleyjar hnýta krans.
Þar sem Jónsmessunóttin rís helg og hljóð
úr hafsins draummjúku sæng
þar geta undur og ævintýr skeð
og óskirnar hafið sinn væng.

Ég veit einn dal þar sem lyngið logar
um leitirnar sérhvert haust
og gullna strengi úr bláþræði bregður
Blanda og kveður við raust
þegar lagðsíðar hjarðir að húsi renna
er húmbylgjan sígur nær
þá lýsir smalanum ljósið heima
er ljóma á þilin slær.

Ég veit einn dal sem á vetrarkvöld
eins og vel búið musteri að sjá.
Allt er svo bjart eins og brúðarlín
eða barnanna innsta þrá
þegar himinninn nær inn að hjarta guðs
en háfjöllin standa vörð.
Minn bernskudalur, mín hvíta kirkja
ég krýp - hér er heilög jörð.