Kalda sumarið 1979

Mæða háir mörgu nú
menn þó nái að tóra.
Ótíð þjáir byggð og bú
bæði smáa og stóra.

Ólgu hryndir aldan há,
iðu myndast bingur.
Hamast vindur heiðum á,
hátt í tindum syngur.

Fjöllin stynja mistri mót
meini kynja hörðu.
Skýin drynja dökk og ljót,
dropar hrynja á jörðu.

Ennþá vakir helja hörð,
hauður makar tárum.
Fífil sakar frost í jörð,
fjölgar klakasárum.

Þekur landið þoka grá,
þyngist vandi frekur.
Svalur andi sænum frá
sumri granda tekur.

Fuglakynið kroppar hól,
kynnir hlyni trega.
Aldrei skin af skærri sól
skín hér vinalega.

Kalt á sléttu kúrir blað
krankt og mett af lúa.
Engin spretta á sér stað,
ekki er létt að búa.

Körg í hljóði kulnar trú,
kjark úr blóði flæmir.
Bóndans gróði brestur nú,
bjargarsjóði tæmir.

Illa vandað veðrið fúlt
veg og sanda grefur.
Norðanfjanda og sunnansúld
saman blandað hefur.

Gefist lag á gengið nú,
gróður hagann prýði.
Endar bragur, örvist trú.
Ólánsdagur líði.