Augnabliksmyndir...

Veit ég að hvert ykkar kannast við Gest,
í kirkjunni á jólunum spilar hann best.
Að afgreiða lipur og laginn hann er;
með listamannshöndum um matvælin fer.

Á trésmið, Jón Sigurðsson minnast ég má;
ég má og ég vil ekki sneiða ´onum hjá.
Hinir og aðrir það hafa mér sagt,
að við hefilinn stundum hann hvissi í takt.

Þá er að kveða um Kidda minn sund.
Kunnað sá hefur að vaxta sitt pund:
Í hreppsnefnd nú situr og hefur þar traust,
og heldur þar ræður með Skugga-Sveins raust.

Lambhaga-Siggi er ljómandi karl,
af lostætum spirðing á troðfullan hjall.
Með hneif og með sökku hann hugglaður fer.
Á handfæri manna slyngastur er.

Hvar sem hann fer eða flækist um láð,
ei flanar að neinu, en hugsar sitt ráð,
athugar vel bæði orð sín og starf,
og afstöðu taka til málanna þarf.

Hjá Haraldi á Jaðri ég örlítið á,
og ádrepu skal hann í þetta sinn fá.
Hann skammir og níð er að skálda um menn
og skammast sín fyrir það getur ekki enn.

Jonni á Hvoli við byggingar berst
og blessunarlega úr hendi það ferst.
Klambrari af sumum þó kallaður er.
Það er kjaftháttur aðeins, ég segi það hér.

Og honum er fleira til listanna lagt,
sem lítið dæmi, ég get ykkur sagt:
Þrisvar í viku hann patar í „ Pat “.
Þar panta þeir allt, nema hvað? - nema mat.

Nú vík ég að Kristjáni Hallgríms í Höfn,
sem hlustar á niðinn frá kaldlyndri Dröfn.
Fyndinn í svörum og orðheppinn er.
Í ákvæðisvinnu með stjórnina fer.

Eiríkur Líndals er laginn á margt,
leið sína kemst hann þó fari ekki hart:
Bjargaði sjóðnum í átta löng ár.
Er hann í reikningi og bókfærslu klár.

En smáskrítinn stundum þó Eiríkur er;
á annarra kostnað oft skemmtir hann sér.
Hlæjandi og glottandi hendurnar nýr,
þegar hann yfir einhverjum stórræðum býr.

Þorlákur Björnsson í Byrginu hlær;
á básúnum gleðinnar strengina slær.
Þyrstum og sveittum hann svaladrykk ber,
svanga hann mettar og fallegt það er.

Nú koma stefin um Stebba minn Rögg.
Í stakasta lagi hann hefur sín plögg.
Nætur og daga um af dugnaði brýst
og drepst aldrei ráðalaus, það eitt er víst.

Fyrir miðlun á vinnunni, stapp það og strit,
þó stöðugt hann leggi fram krafta og vit,
ekki einn eyrir tekur í ómakslaun þó,
því yfirlýst hefur með járnkaldri ró.

Palli með sóma í stjórninni stóð.
Sterkmáll og fastmæltur kallaði, „hljóð “!
Og meinlega stundum hann misskilinn var
í málunum þegar fram tillögur bar.

Frostinu stjórnar hann Stjáni minn Jó,
stillir hann mælana í þögulli ró.
Í frístundum sínum oft bakar hann brauð.
Á bálkinum dottar við vélanna gnauð.

Lárus í Hvammi er skarpur og skír,
yfir skilningi góðum á hlutunum býr.
Rangsleitni allskonar rís upp í mót,
vill ráða á spillingu og ókjörum bót.

Leggur til málanna mikið og gott;
hjá mörgum að launum þó háð fær og spott.
Vel hann til forustu fallinn og er.
Í formanninn líklega krækir hann sér.

Gísli í bílnum um brautina fer,
með bremsunum góðu og sæll með sig er.
Augunum lygnir í ljúfustu ró,
en lítið hann dregur úr hraðanum þó.

Lestina rekur hann Jóhannes Jó,
í Jeppa á Fjalli sem lifði og dó.
Aldrei í lífinu lék hann sem þá,
það var ljúfasta unun að heyra og sjá.