Til Þuríðar á Svarfhóli

I.
Yfir þeim, sem eiga slóð
út um sæmdar velli
einhver hugðar-geislaglóð
glampar fram í elli.

Þó að út í horni hljóð
hnípi að lokum elli,
þess skal minst, að geislaglóð
glampaði á æskuvelli.

Sá sem lengi styrkur stóð,
straumur að þótt fjelli,
hafði vit og hugarmóð
-heiðraður skal í elli.

II.
Þú hefur vakað, Þuríður,
þegar aðrir sváfu,
-ýmislegar ástæður
efni til þess gáfu.

Hjarta þitt og hugarfar
heimti þig á fætur,
-andi hárrar hugsjónar
hefir á mörgu gætur.

Hreiðrið þitt á Hólnum var
hjartfólgnasta sviðið,
vængjunum þú vafðir þar
vina- og frændaliðið.-

Þjer var jafnan heil í hug
holl og nytsöm kenning;
öllu góðu að gefa flug,
glæða dáð og menning.

Landi og þjóð til liðsemdar
lagðirðu skerfinn drjúga,
svo sem þínum vængjum var
vaxið þrek að fljúga.-

Göfugt andans undirdjúp
opt í leyndum verkar,
svo að gefa hugsjón hjúp
hendur traustar, sterkar.

Í því verki vilji þinn
var sem kraptar-þráður,
að nú situr Svarfhóllinn
sýnu hærra en áður.

Mörgum miðja menning er
af móðurtoga spunnin:
nokkur festa úr faðmi þjér
fengin er hjer í grunninn.-

Harla margan happadrátt
hefurðu seitt að landi,
og heiðarlegan hlut þú átt
á hjeraðs seilar-bandi.

Það skal loks með sönnu sagt
-svo þú megir heyra:
Þú hefir staðið þína „vakt“
þakkar-vert- og meira.

III.
Aðrir koma og sýna sitt
seinna á milli „akta“,
en góða manndóms merkið þitt
mun hjer lengi blakta.-