Eitt sinn sat Þórbergur að sumbli með skáldbræðrum sínum. Er komið var fram á nótt, birtist kona hans og vildi fá hann heim eð sér. Þórbergur fór hvergi en svaraði konu sinni með þessari vísu:
Farðu að hátta, kær mín kelli komin er nótt og holdið þreytt. Inni í dimmum andans helli átt þú ekki að gjöra neitt.
