Oft þó dunda óðs við glingur

Á samkomu á Ak. fyrir mörgum árum, sátu þeir saman Kristján frá Djúpalæk og ókunnur, sat Hafsteinn milli hinna tveggja og köstuðu þeir vísum hver til annars og þá kvað Hafsteinn vísuna.
Þessi var síðast kveðin:
Núna yrki eg ekki meir
það alla læt ég heyra. 
Það er venja að vægi þeir
sem vitið hafa meira.