Guðmundur gisti eitt sinn á bæ þar sem honum þótti hvíla sín ekki alls kostar vær og kastaði þá fram erindinu.
Eina fann ég fló
á fleirum átti ég von þó.
Sú mig næsta hart hjó
svo hæga missti ég svefnró.
Hana ég í hel sló
hún svo blóði út spjó.
Eftir það ég fann fró
feginn varð ég hún dó.
