Símon leiði loddarinn

Jón Þ. Þór sagnfræðingur og bókarhöfundur segir Simba prentara, Sigmund Guðmundsson, hafa lætt þessari vísu að Símoni þegar hann kom til Reykjavíkur og lét sem Bogi Th. Melsteð væri höfundurinn. Bogi hafði hnýtt í Dalaskáldið í grein um útgáfu Finns Jónssonar og Wimmers á Sæmundar Eddu og Símon tók gott og gilt þetta tillag hjá Simba sem hefur sennilegast ort vísuna sjálfur. Bogi gat ekki hnoðað saman vísu svo mynd væri á en söguburðurinn varð til þess að Símon fylltist hatri á Boga og hugðist jafna um hann í eitt skipti fyrir öll. Í   MEIRA ↲

Jón Þ. Þór sagnfræðingur og bókarhöfundur segir Simba prentara, Sigmund Guðmundsson, hafa lætt þessari vísu að Símoni þegar hann kom til Reykjavíkur og lét sem Bogi Th. Melsteð væri höfundurinn. Bogi hafði hnýtt í Dalaskáldið í grein um útgáfu Finns Jónssonar og Wimmers á Sæmundar Eddu og Símon tók gott og gilt þetta tillag hjá Simba sem hefur sennilegast ort vísuna sjálfur. Bogi gat ekki hnoðað saman vísu svo mynd væri á en söguburðurinn varð til þess að Símon fylltist hatri á Boga og hugðist jafna um hann í eitt skipti fyrir öll. Í kvæðabók sinni, Stúfur – nokkur ljóðmæli eftir Símon Dalaskáld birtist kvæðið Makleg ráðning og er eitt lengsta skammarkvæði sem birst hefur á íslensku, 26 erindi og var hið fyrsta um grein Boga í Fjallkonunni. Það hljóðaði svo: 
Bogi Melsteð braga-svín,
Blindur af sjálfselskunni,
Napurt níðir ljóðin mín,
Nú í Fjallkonunni.
Síðar í kvæðinu beindi Símon brandi sínum að Sýnisbók Boga:
Hálf danskur að hvirfli og tá
Heims í augum þjóða,
Fór bókmenntir svarta sá
Sögu-landsins góða.

Bókin gengur illa út,
Ágætt meður letur; 
Þar af finnur sára sút
Sjálfsagt Boga tetur.
Bogi stefndi svo Símon fyrir meiðyrði og skáldið undirritaði yfirlýsingu á sáttafundi á Lýtingsstöðum 3. júní 1893 þar sem hann lýsti dauð og ómerk öll ærumeiðandi ummæli um Boga og skuldbatt sig til að greiða honum tólf krónur í málskostnað og fjörutíu krónur að auki til fátækrasjóðs Lýtingsstaðahrepps. Jón Þ. Þór segir að lokum:
„Þannig lauk þessu undarlega máli. Bogi gat að sönnu litið svo á að réttlætinu væri fullnægt, en hann hafði litla ánægju og enn minni sóma af vafstrinu. Í augum íslensks alþýðufólks, sem flest hafði meira dálæti á rímum og snjöllum lausavísum en háleitari bókmenntum, stóð rímnaskáldið og förumaðurinn úr Skagafirði uppi sem sigurvegari. Hann hafði staðið uppi í hárinu á mennamanninum í Kaupmannahöfn og fulltrúum réttvísinnar. Þeir sem mesta sök báru í málinu, sögu- og rógberarnir vítt og breitt um landið, komu hins vegar hvergi nærri lyktum þess og fáir virðast hafa áfellst þá.“   ↑ MINNA