Til mannsins, er ég sveik, að sögn hans

Þú birtist vinur mér á mæðustund
ég menjar bar þess þá, að hann mig sveik
sem fyrstur með mér átti ástafund —
og aðeins blakti skar á mínum kveik.

Þér bústað gaf í hjarta mínu hljótt
þar hret og stormar náðu ekki til
að granda því, sem geymdist þar svo rótt.
Þú geymdist líka þar um árabil.

Við munum saman marga glaða stund
þó milli bæri, gleymdist það um leið.
En allt fór það á aðra og verri lund
á enda brátt var runnið þetta skeið.

Mér fannst oft lífið létt og logabjart
en langan skugga fyrir sólu dró
og enginn geisli i hjarta mínu bjó.
og fyrr en varði allt var orðið svart.

Eg kann þér þakkir fyrir allt og allt
og ekki saka vil ég þig um neitt.
Þitt hjarta líka kannski er orðið kalt
og kvöl þín sár — og það þykir mér leitt.

Nú rofar vinur aldrei aftur til,
því út er brunnið Ijós á mínum kveik.
Og lífsins eru þetta þáttaskil
og þar með kveð ég manninn, er ég sveik.