Tvö kvæði um óskyld efni

I
Hve arabískt, langt
var eitt sinn vort
framtíðarskyn

hve öruggt vér
lögðumst til hvíldar
hjá pálma og hlyn

hver eigin skuggi
er að síðustu
heillandi vin.

II
Í byrjun er orðið
hver hugmynd, hver hreyfing
skal vís

en hjarta skáldsins
er þröngt og fátt
sem það kýs:

ein hugsorfin minning
og niðandi vatn
undir ís.