Hálfdán í Felli

Í Felli klerkur til ferðar býst
fjölkunnugum það ægir síst
að hitta þau hamratröllin.
Hinn örvilnaða eiginmann
ætlar að leiða í sannleikann -
að frúin sé gengin í fjöllin.

Séra Hálfdán í hestinn slær
hálfmánans skíma drukknar nær
í kolsvörtu skýjakafi.
Ströndin er háum hömrum girt
haustmyrkrið ríkir dauðakyrrt
á landi og ládauðu hafi.

Á þeysireið um hinn vota veg
vábeiðan mörg og ógurleg
gapir þar undir götu.
Krefur einbeitni, kjark og mátt
að kveinka sér ekki og æpa hátt
þegar skriplar á skötu.

Fordæmdra sveitir flýja í hlé
forða sér inn í húmsins vé
gægjast þar fram úr gættum.
Forynjur víkja úr vegi hans
vald hins upplýsta kennimanns
það ógnar ómennskum vættum.

En konunni fékk ei klerkur náð
kunnáttumannsins þrutu ráð;
hún var gengin af göflum.
Torvelt er fyrir ljóssins lið
lamaða sál að reisa við
spillta af illum öflum.