Undir nótt

Nú skil ég það, sem býr und hafsins hjúp
og hrannaflóðsins endalausu vegi
því kvíði hjartans kannaði þess djúp
og kynjageiminn mældi hjartans tregi.

Ég stóð í kveld við strönd og hnípinn sá
stormvaktar bárur yst í hafsbrún flýja
og stundarþrótt sinn hver tók hinni frá
hver hrönn sem dó, varð magn í aðra nýja.

Þá glóði hinsti glampi kveldsól frá
glóðheitum roða sveiptist unnar hylur
og roðinn minnti varma varir á
sem voðageimur hafsins frá mér skilur. -

Nú veltur aftur aldan, dimm og gljúp
um endalausa skilnaðarins vegi
og kvíði hjartans kannar hafsins djúp
og kynjageiminn skilur hjartans tregi.