Reykjaskóli í Hrútafirði

Ég flyt þér lof með ljóði
þér lífið, allt í kring
sem birtist, berð af öllu
hinn bjarta sólarhring.
Ég undrast auðlegð þína.
Ég elska þína fegurð.
Ég dái dýrleik vorsins
sem drengur hrifinn syng.

Þér vald, sem velferð gefur
og vegleg gróðurtröf
svo öllu áfram skilar
þótt eygist deyfð og töf
með fegurð fullra tóna
þér færist æðsti hróður.
Sjá, æskan réttir arma
mót elsku og sólargjöf.
II
Hér eiga ungmenni skjól
undraheim, þroskandi allt.
Ég vona að hér ríki vor og sól
svo verði engum kalt.
III
Úr byggðum okkar bjarta lands
koma börnin og setjast hér að.
Með heitri von er að heiman fylgt
og helgi frá bænarstað.
Þau eru það dýrsta, sem athvarfið á
sú ástgjöf, sem besta það veit.
Verði þeim þroskinn sem vænstur hér
hvort sem við tekur bær eða sveit.
IV
Hér eiga ungmenni skjól
undraheim, þroskandi allt.
Ég vil að hér ríki vor og sól
svo verði engum kalt.


V

Þú unga, tápmikla æskusveit.
Þú ætlar að koma svo heim
að færirðu ástvinum fangið fullt
af fegursta verðmæta seim.
Þú ætlar að sýna á ókunnum stað
hvað orkarðu í menningarleit.
Hvað áttu að heiman af atgjörvi og snilld
hvort sem ertu úr borg eða sveit.

Þú leitar þér vaxtar og visku í senn.
Og vel sé þér sérhverja stund.
Þú gengur að verki með gleði og trú
og þér gefst það að þroska þitt pund.
Ég sé þig í leiknum með sólbros á vör.
Ég sé þig við lestur og söng.
Og alls staðar gleðst ég við upplitið þitt
hvort sem einsamall ert eða í þröng.
VI
Hér eiga ungmenni skjól
undraheim, þroskandi allt.
Ég veit, að hér ríkir vor og sól.
Hér verður engum kalt.
VII
Hér gefast gleðifundir
á góðum, hlýjum stað.
Hér gefast gæfustundir
og giftan leitar að.
Hér verða kjörorð valin
svo vermi æskuglóð.
Og fögur hugsjón falin
í frama og auðnusjóð.
VIII

Vort fagra land. Það allt, sem andann gleður
vér eignumst við þitt hlýja móðurskaut.
Og aflið það, sem orku og táp vort hleður
og einnig trú, sem vísar rétta braut.
Á hverjum degi birtast bjartar leiðir.
Vér bindumst því, sem gefur fögur heit.
Vér unnum stærð, sem allra velferð greiðir
er ást til fólksins jafnt í borg og sveit.

Með ást til fólksins ykkar verður stjórnað
ungu fólki, sem kemur hingað nú.
Með ást til fólksins öllu verður fórnað
svo ykkar menning verði sterk og trú.
Með ást til fólksins eigið þið að hækka
og eflast, verða menn með göfug heit.
Við átak hvert skal afrek ykkar stækka
með ást til fólksins, jafnt í borg og sveit.
IX

Vér höfum unnið að bættri braut
og búið sitthvað í hag.
Og alltaf er tæknin að aukast, oss sundlar.
Það er svo margt sagt í dag
um orkulindir, sem öllu breyta
og innan skamms komast að.
Vér sjáum í hillingum hamingjulönd
og heiminn einn sælustað.

Þó stöndum vér hljóð, vér sem eldri erum
því oss hið þróttmikla sveik.
Vér höfum séð orkunni hellt yfir löndin
í helgrimmum vopnanna leik.
Vér virðum með tortryggni viðhorfið allt
en vonum og biðjum hljótt.
Framtíðin er sem falinn eldur
með fortíð sem óveðursnótt.

En eitt er það þó, sem vér ættum að gera
og undir eins framkvæma nú
að búa þá ungu til brautargengis
með bjarta og lifandi trú.
Enginn er út úr þeim alheims leik
sem umbætir heimsins vist.
Vér getum hér átt þá gróðurmold
sem gefi hinn verðmæta kvist.
X
Vér hyllum þá stofnun, sem hérna rís
helgiprúð, tigin, fríð.
Vér vitum hún stækkar með verkefnum þeim
sem veitast hverri tíð.
Hve hlýtt er það athvarf, sem æskan á hér.
Ástgjöfin: Þroskaföng.
Nú berum vér fram vora bestu gjöf:
Blessunarósk í söng.
XI

Til ykkar er horft þegar hugsað er fram
þið hraustu, kornungu menn.
Hjá ykkur er í vexti það vitsmunaafl
sem verður að starfsorku senn.
Að þið berið giftu til glæstra verka
og gull vort og framtíðarþrá
að allt verði nýtt, sem þið elskið og hugsið
og orkið og framkvæmið þá.

Og hér er það við hinn hlýja yl
sem þið hljótið gott útsýnissvið.
Verðið að lífssterku, vöxnu fólki
sem veitir því kjarngöfga lið.
Og hvað er að óttast ef útvarp tímans
þið athugið, metið hljótt.
Framtíðin er þá sem fagnandi vorið
með friðsæld og bjarta nótt.
XII
Vér lofum fegurð landsins.
Vér lofum þjóðarmál.
Vér lofum list og menning.
Vér lofum anda og sál.
Vér lofum fjör og framtak
og festu í gæfuleit.
Það allt, sem miðar áfram
og eflir borg og sveit.
XIII
Vér fylkjum oss um fánann
og fylgjumst öll að verki.
Vér elskum starfsvið okkar
og okkar þjóðarmerki.
Og allir skulu sjá að
vér séum hraust og góð.
Vér verndum fengið frelsi
og finnumst. Háttprúð þjóð.
XIV

Hornsteinar þjóðlífsins, heimilin friðsæl sem vorin
hlú að því besta, sem þörfnumst vér uppvaxtarsporin.
Ekkert er betra né áhrifaríkara skjól
en ársalur bernskunnar hitaður kærleikans sól.

Hver þekki betra en heim, þar sem mannvinir búa.
Hugvit og mannelskan þræðina saman snúa.
Leiknum er bjargað, þá leysast vandkvæði send
Lífið vegsamað bæði í fjarlægð og grennd.
XV
Þú heilagi, alvitri, eilífi guð
sem öllum er nóg, hinum fjölþætta hóp.
Þú, sem þekkir vorn tilgang, vort takmark
og tímanna nauðsyn og hróp
og gefur oss þörfustu þrekraunamenn
sem þora að starfa svo að hiti um mann fer.
Blessaðu, verndaðu byggingu þessa
börn vor og dvöl þeirra hér.
Blessaðu, verndaðu byggð vora og ættjörð.
Börn vor. Öll lífssporin hér.