Kveðja

Þó hausti að og fuglar fljúgi braut
og fölni grös um ströncl og dalalaut,
er börnum íslands rótt í hug og hjarta,
ei húm nje þögn um aldir Ijet þau kvarta.

Ef augun sjá, á vetur skrúð og skart,
í skauti dala enn er rótt og bjart;
við sagnaeld og iðjustundir góðar
er engum vakan löng um sveitir hljóðar.

Og margan kæran gest að garði ber,
sem gleði og fróðleik á í fylgd með sjer.
í fjallaþögn og fjarra stranda eyði
er fagnað hverjum o’naf brattri heiði.

— Nú kemur Hlín og heim að bænum snýr,
og hvern, sem undir súð og þaki býr,
hún gista vill og góðar stundir færa
í garðinn bóndans afskekkta og kæra.

Og heimasætan heyra skal það mál,
sem hrífur unga, starfaþyrsta sál,
því Hlín vill kenna henni gull að spinna
og heimilinu yl og skraut að vinna.

Og Hlín kann sögur um þau auðnulönd,
sem enn ei hefir snortið starfsins hönd.
Hún vill þau nema og merkja andans eldi
og í þeim stofna góðra lista veldi.

Svo far þú, Hlín, í friði um dal og strönd,
þér fylgir von og tryggð við heimalönd
og trú á framtíð okkar svölu sveita
ef saman hendur starfa og vonir leita.