Vísur um heiðina

Á Eyvindarstaðaheiði
eru ríðandi menn
á þeytingi að reka rollur
því réttirnar hefjast senn.

Þarna hafa þeir hóað
að haustinu alla tíð
og tafist við torrækar kindur
í Tungum og Brunnahlíð.

Í göngum í hörðum hríðum
þeir hafa í villum lent
en komist klakklaust til byggða
þótt kindurnar hafi fennt.

Enginn veit að hverju er leitað
um auðnir, mela og sand.
Á Eyvindarstaðaheiði
er illfundið beitarland.

Þó er það keppikefli
að komast í göngur þar
því sögurnar grasið sýna
í síbreiðum alls staðar.

Ég trúði um grænar grundir
gengi sauðkindin frjáls.
Einungis svartan sandinn
ég sá yfir Þingmannaháls.

Þótt blásin og ber séu hraunin
og blökk eins og erfðasynd
er Eyvindarstaðaheiðin
elskuð af manni og kind.