Vatnsnesingar

Áður fyrr í kaupstað komu
karlar skeggprúðir,
– augnafránir, handaheitir,
halir vindgnúðir.

Róður þessir karlar kunnu,
knúðu árarnar
– svo að græðir froðufelldur
flaut um súðirnar.

Orka bjó í augnaleiftrum,
æst og stillt í senn.
– Þetta voru Vatnsnesingar,
vörpulegir menn.

Heimaunnum klæðum klæddir
kvöddu djarflega.
Farm á land á breiðum bökum
báru knálega.

Kaupmenn bæði og búðarþjónar
beittu höndum greitt.
– Mikinn skerf til skipa báru.
Skulduðu engum neitt.

Ægisdjarfir ýttu af sandi,
öldum skeyttu lítt.
Út við sjónhring eygðist síðast
aðeins seglið hvítt.
*

Vatnsneskarlar kátir voru
kring um skálaborð.
– Þegar vandi var á höndum,
vógu sérhvert orð.

Jafnan voru vinum hollir,
veittu gjöldin tvenn.
– En þeir voru þykkjuþungir
þessir gömlu menn.

Þó að brimið skylli á skerjum,
skipum renndu fram.
Í þoku og myrkri kvað á keipum
kröftugt áraglamm.

Fyrir hreysti hlutu að launum
hafsins dýru gjöf.
– Sumir gistu að leiðarlokum
lagardjúpsins gröf.