Þó heimsins magnist haturs bál

Þó heimsins magnist haturs bál
og hrylling veki margt sem skeður,
neista Guðs var sáð í sál
sérhvers manns er andann dregur.

Ég sef ekki seinnipart nætur
ef sólin á himninum skín.
Guð ekki gleyma sér lætur
og gleðina sendir til mín.

Nú er jólahátíð háð,
hörmum öllum skulum gleyma.
Drottinn yfir lög og láð
láttu friðarengil sveima.

Ef þjóð minni gæti ég gefið
gjöf, þá væri hún sú,
afl sem aldrei brysti,
aflið á guðlega trú.

Ég fór út í svala svalann
svala bæði huga og gjörð,
alltaf vil ég til þín tala,
tala bæði um himin og jörð.

Manstu hver vökvar moldargróður
og mannssálinni gleymir síst.
Honum skal sunginn siguróður
meðan sólin er til og jörðin snýst.

Hvernig sem að landið liggur,
lega þess af Drottni er gjörð.
Þú sem af því arðinn þiggur,
um þess líf skalt standa vörð.

Hollt er varla góðu að gleyma
og ganga á snið við Drottins hjörð.
Syndum hlaðinn sit ég heima
og sinni ekki messugjörð.

Beittu hug að bæn og trú,
bróðir hvers manns vertu.
Á syndinni ef sigrast þú
sannur drengur ertu.