Guðmundur biskup Arason hinn góði

Hann gladdi menn og græddi
og greiddi úr málum vöndum
og glæddi trú í landi
og bæn hans vakir ennþá
í blænum yfir Ströndum,
hans blessun, tign og andi.

Hann stráði jarðarauði
og öllu stólsins brauði
til aumra manna og hrjáðra,
þeim köldu og hröktu klæði
og koss og hjartans gæði,
og kraup að beði þjáðra.

Hann illri öld var sendur
með einar bænahendur
og elsku Drottins hreina,
með æskueld í máli,
Guðs orð af vilja og stáli,
sem öldin fékk að reyna.

Þá öld bar hæst í óði,
með ættarvíg og blóði,
í orði rofnu og morði,
í sverða söng og eldi,
í sókn um auð og veldi,
í sögu og krossins orði.

Þótt burt sé borinn heiður
og burt sé loginn eiður,
og biskup landsins smáður,
hann vígir vötn og lindir
og vita Drottins kyndir
og varðar leið sem áður.

Frá klausturrústum köldum
ber klukknahljóm úr öldum,
og kyndlar þeirra lýsa.
Af rústum rís það aftur,
sem reyndist þjóðarkraftur,
og rétta leið skal lýsa.

Enn blessa biskups hendur
vort bjarta land og strendur
af bláum gyrtar sænum.
Hann biður ljóss hjá lýðum
í landsins byggðum fríðum,
sem lýsi og ylji bænum.

Ég ótal raddir heyri
af engilblíðum kliði,
sem öldukvak hjá sandi,
og vorsins djúpa samhljóm
í vígðra linda niði
frá vökumannsins landi.